14 Σεπτεμβρίου 2007 - Λονδίνο
Αγαπητό Ημερολόγιο,
Σήμερα τα ξαναείδα τα αργοπορημένα της μάτια. Κοίταζαν τον ουρανό της Λονδρέζικης παροικίας, λες για πρώτη φορά. Σαν να ήρθαν χτες σ'αυτό τον τόπο. Το ξεθωριασμένο της τζιν και το μαύρο σακάκι, θύμισαν στα δικά μου τα ταλαιπωρημένα μάτια τις μυρωδιές του καλοκαιριού και την γεύση του πρώιμου σταφυλιού.. Τα ανοιγόκλεισε δυο-τρεις φορές -δεν θυμάμαι- και ύστερα τα κάλυψε με ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά. Δεν τα έβλεπα πια. Έβλεπα μόνο εμένα να καθρεφτίζομαι στο μαύρο πλαστικό. Λες να βλέπει εμένα; Πήγα πιο κοντά. Τόσο κοντά που η ανάσα της έφτανε την δικιά μου και σμίγονταν κι αυτές σαν καλοσμιλεμένα σώματα στα μεταξένια σεντόνια. Κι άλλο πιο κοντά. Τώρα πια ήταν φανερό. Εμένα κοιτούσε. Ή μάλλον όχι εμένα. Αλλά τα δικά μου, τα ταλαιπωρημένα μάτια. Με ανίχνευε σαν μικροσκόπιο. Ψαχούλευε τα κύτταρά μου, μέχρι που έφτασε τόσο βαθιά που η ανάσα της πια ήταν τόσο κοντά στα χείλη μου. Δεν υπήρχαν πια μυρωδιές καλοκαιριάτικες και ξινά σταφύλια. Ούτε τζιν και μπλουζάκια, ούτε μαύρα πλαστικά γυαλιά. Μονο δύο καλοσμιλεμένα σώματα πάνω σε μεταξωτά σεντόνια, κι από πάνω μια στέγη να μας κρύβει τον θλιμμένο φθινοπωρινό ουρανό της Λονδρέζικης παροικίας.
Καληνύχτα.
1 σχόλιο:
Σε χαιρετώ.Είμαι και εγώ Αστυάνακτας από την Ελλάδα. Αν και εγώ ήρθα μετά στην Μπογκόσφαιρα σου ζητώ συγνώμη για την χρήση του ονόματος....δεν το πιασα αμέσως.Bολέψου για ώρες με τον υπότιτλο για την Αριστερά και τον άνθρωπο.
Δημοσίευση σχολίου